Een extreem timide meisje, een veel te vriendelijke, knappe jongen, een Japanse highschool, en veel momenten met bloemen en bubbels. Als je nu denkt dat dit gaat over een doorsnee shoujo anime als alle andere, heb je Kimi ni Todoke duidelijk niet gezien. Toegegeven, het verhaal is niks nieuws; Meisje ontmoet jongen, jongen helpt meisje, meisje valt voor jongen, en de twee draaien eindeloos om elkaar heen. Maar er is iets aan deze serie waardoor het totaal verschilt van alle standaard shoujo-romances en het tot een unieke kijkervaring maakt waarbij je jezelf er vaak op zult betrappen dat je vertederd zit te grijnzen.
Verhaal
Kuronuma Sawako is een verlegen, bescheiden meisje die eigenlijk nooit echt vrienden heeft gehad en een eenzaam leventje leidt. Op school is bijna iedereen bang voor haar. Mensen denken dat ze Sadako heet, als het meisje van The Ring, en haar lange sluike zwarte haar draagt bij aan dat imago. Er gaan roddels rond dat Sawako aan zwarte magie zou doen, en dat het ongeluk brengt haar langer dan drie seconden aan te kijken. Het ironische is dat Sawako in feite de vriendelijkheid zelve is. Hoewel iedereen haar eng vind wil ze eigenlijk niets anders dan vrienden maken, toch lijkt ze met haar eenzame bestaan redelijk tevreden, en is ze dankbaar voor iedere positieve toenadering.
Kazehaya Shouta is een populaire jongen uit Sawako's klas. Hij is één van de weinige mensen die weet dat ze Sawako heet, in plaats van Sadako, en niet bang voor haar is. Op een dag benadert hij Sawako, waarvan ze diep onder de indruk is. Sawako besluit dat ze iemand wil zijn zoals Kazehaya, die altijd omringd is door mensen. Kazehaya helpt haar daarmee en langzaam begint het beeld dat de mensen van Sawako hebben te veranderen.
Art & Animatie
Één van de eerste verschillen met de standaard shoujo-anime die je opvalt, is de artstijl. Kimi ni Todoke is vrij simpel getekend, maar toch is de unieke artstijl één van de charmes van de serie. Vooral Sawako's verwonderde blik is een handelsmerk. Het is ook één van die zeldzame series waarin niet alle personages; of alle 'goede' personages mooi zijn. Sterker nog, de meest uitgesproken mooie meid in de serie is een nou niet bepaald het meest sympathieke personage. Opzich vind ik dat altijd een pluspunt, aangezien het in het echte leven nou eenmaal ook zo is. Niet iedereen is volgens de schoonheidsidealen "mooi", en al helemaal niet alleen aardige mensen. Deze opvatting vind ik altijd een beetje oppervlakkig. Ik snap wel dat ze het bij anime vaak zo aanpakken. Het is nu eenmaal makkelijker om mee te leven met een mooi meisje, dan met een gedrocht met pukkels en pluishaar. Kimi ni Todoke is echter duidelijk een anime waarin uiterlijk er niet toe doet, wat ook te merken is aan het gebrek van rondzwiepende borsten en opvliegende rokjes, wat absoluut geen gemis is. Een minpuntje is dat Kimi ni Todoke in het simpele, minimalistische principe zo ver gaat dat de sommige bijpersonages visueel gewoon helemaal niet uitgewerkt. Zo bestaat het gezicht van Sawako's moeder uit een huidkleurig rondje voorzien van een streepje als mond en twee zwarte stipjes als ogen. Een ander nadeel is dat de zorgvuldigheid van de artstijl niet de continuïteit heeft die me tevreden houdt. De personages zien er in sommige afleveringen duidelijk minder uit dan in andere. Dat is jammer. Daarnaast hebben de makers de vreselijke gewoonte om ééns in de zoveel tijd het rechteroog van een personage weg te laten, wat er ronduit doodeng uitziet. Hierdoor verliest de serie aan aandoenlijkheid. De animatie daarentegen, is altijd om door een ringetje te maken. Geen onnatuurlijkke bewegingen, voor zover ik me kan herinneren, en met name de schattige, langzame scènes tussen Sawako en Kazehaya zien er (qua animatie) extra verzorgd uit.
Audio
Ook de muziek die gebruikt wordt in Kimi ni Todoke draagt bij aan de algehele schattigheid van de serie. Tussen de rustige, opgewekte opening theme en de wat meer melancholische ending theme wordt veel gebruik gemaakt van rustige, lieflijke piano muziekjes en andere instrumentalen waarvan de sound waarschijnlijk het beste te beschrijven is als 'onschuldig' (De hele serie trouwens). Op de een of andere manier lijken vooral liedjes als Pure White Story en Arigatou haast gecomponeerd te zijn om samen te gaan met de zachte, hoge stem van Noto Mamiko, de seiyuu die Sawako inspreekt, wat me op het volgende onderwerp brengt; seiyuus. Ikzelf was al een fan van Noto Mamiko vanwege haar vertolkingen van Anna Liebert in Monster, en vooral Kotomi in Clannad, waar ze mijn hart veroverde met haar legendarische breakdown-scène. De stem die ze voor Sawako opzette was in het begin een beetje irritant, maar toen ik er eenmaal aan gewend was paste het toch stukken beter bij Sawako's personage dan een standaard schattig piepstemmetje. Kazehaya's seiyuu kende ik nog niet, maar was ook heel geschikt voor zijn personage. Zijn spel sprong er niet bijzonder uit, maar was gewoon goed. Nakamura Yuuichi, die Ryuu insprak, is ook één van mijn favorieten, en ik ben blij dat hij de hele serie lang Ryuu is gebleven, en niet Ikuto of Tomoya werd. Met zijn droge, lage stem paste ook hij perfect bij zijn personage. Het enige personage die me aan iemand anders deed denken was Kurumi, maar met de stem van Hirano, Aya is dat ook bijna onvermijdelijk; die heeft zoveel rollen. Een paar keer deed Kurumi me denken aan Reira, maar dat kwam ook niet alleen door haar stem, en was ook niet heel storend, ik ben nog altijd een fan van Hirano Aya.
Al met al waren dus de stemacteurs heel goed gecast voor hun personages. Een hoop bekende seiyuus, naast Noto Mamiko, Nakamura Yuuichi en Hirano Aya werd Ayane bijvoorbeeld ingesproken door Sawashiro Miyuki. Dus dat was allemaal prima in orde.
Personages
De belangrijkste personages zijn goed uitgewerkt, maar geven wel het gevoel dat er nog heel veel meer over ze te ontdekken is. De typen personages komen redelijk overeen met het stereotype, maar steeds met kleine afwijkingen. Bijvoorbeeld Sawako, het verlegen, bescheiden meisje. Dit is opzich geen uniek personage, maar toch zijn er aan haar persoonlijkheid bepaalde dingen toegevoegd die haar toch weer wel uniek maken, en bovendien heel sympathiek. Gedurende de serie maakt ze grote ontwikkelingen door, ze kruipt als het ware uit haar schulp, en dat is maar goed ook, want uiteindelijk wordt haar overdreven naïeviteit een héél klein beetje irritant. Kazehaya is nog niet heel erg gedetailleerd, maar ik heb het idee dat dat nog komt, verder in de manga, en in seizoen twee (als dat er komt), daar worden namelijk meerdere hints voor gegeven. Iets was bij veel van de belangrijke personages opvalt is dat hun uiterlijk misleidend is. Het meest voor de hand liggende voorbeeld hiervan is natuurlijk Sawako, die er eng uitziet terwijl ze geen vlieg kwaad doet, maar ook bij Kurumi, Chizu, Ayane en Ryuu komt dit terug.
Overall
Toegegeven, het verhaal is niet uniek, en er zijn een hoop schoonheidsfoutjes, maar Kimi ni Todoke heeft iets waardoor je dat de makers allemaal gewoon vergeeft! Na het zien van de eerste afleveringen werd ik spontaan verliefd op de serie, maar op een bepaald moment lijkt het die mysterieuze warmte heel even kwijt te zijn. Gelukkig komt het in de laatste afleveringen weer terug, en ga je weer volop zitten hopen dat Sawako en Kazehaya bij elkaar komen. Tot mijn irritatie maar ook vooral opluchting, was het einde van aflevering twintig absoluut geen einde, dus is er bij deze maar één ding wat ik deze serie niet zal vergeven, en dat is als ze het hierbij laten. Met andere woorden; Op naar seizoen twee! ^^
Geen opmerkingen:
Een reactie posten